Laatste loodjes; de maa(t)/n is vol!

Full Moon ( door Stefan)

Carice is de jongste raver van Koh Phangan genoemd en ik werd als de ideale, hippe vader getypeerd, uhum. Hoe dat zo komt, volgt hieronder.

Onze vrienden Jeroen en Sander kwamen zo ongeveer op het verwachte tijdstip aan op Koh Phangan. Haad Rin begon al voller en voller te worden met mensen die speciaal voor het feest naar het eiland kwamen. Bootjes met feestgangers met vooral rolkoffers zagen we aanmeren bij de pier en een van die bootjes bracht twee Nederlandse jongens die er een tikkeltje bleek uitzagen. Het duo had weinig kunnen slapen in het vliegtuig en de dag zou nog lang voor ze zijn. Tijdens hun welverdiende siësta konden Pien, Carice en ik mooi observeren hoe Haad Rin zich opmaakte voor het feest der feesten. Buckets werden in lange rijen opgesteld langs de weg, mensen lieten zich bodypainten met in het donker oplichtende verf, op het strand legden timmerlui de laatste hand aan de diverse podia en opvallend veel verplegend personeel begon zich op de straten te begeven. Een echt startschot voor het feest was er niet, behalve wellicht het zakken van de zon en het opkomen van de maan. Sander en Jeroen hadden we gelukkig wakker kunnen krijgen en na een gezellig etentje met Carice er nog bij begaven we ons richting strand. Carice lag ondertussen veilig in haar bedje bij Suncliff Resort, de nachtwacht zou ieder uur even luisteren bij haar. Tsja, hoe beschrijf je zo'n tafereel voor mensen die nooit op een full moon feest zijn geweest of er ooit van gehoord hebben? Zeer ruw geschat waren er vijfduizend mensen aan het dansen toen we het strand opkwamen. Zij dansten op muziek die uit tientallen enorme speakers kwam, over het hele strand verspreid. Zij werden dronken middels emmers whisky, wodka, gin en nog meer lokaal gebrouwen bocht. Zij lieten zich verzorgen in een grote EHBO tent op het strand en zij werden bij bosjes verliefd of simpelweg opgewonden onder het licht van de volle maan. Pien en ik hadden afgesproken dat Pien de eerste uren 's ochtends voor haar rekening zou nemen voor wat betreft Carice en dat Pien daarna weer lekker terug in bed kon kruipen. Dat werkte perfect want na vier uurtjes slaap was ik redelijk fit om Carice mee te nemen naar het strand waar het afvoerputje van de feestgangers op de laatste tonen van het feest aan het dansen was. Op veilige (gehoor-) afstand stond Carice heerlijk te dansen op muziek die psy-trance genoemd wordt. Ze vond het echt geweldig met haar hoedje op ter bescherming tegen de felle zon, haar jurkje met de olifant en haar Havaiianas slippers aan. Ik moest soms overenthousiaste feestgangers een beetje afremmen want blijkbaar had Carice een onweerstaanbaar knuffelgehalte, zeker als mensen beschonken waren of anderszins gedrogeerd. Een meisje kwam op ons af met wel heel grote ogen en zij verkondigde direct een kinderwens te hebben. Niet zomaar een kinderwens maar een niet te stuiten behoefte om voor een kindje te zorgen. Niet zomaar een kindje, maar een kindje precies als Carice met precies zo'n hippe vader. “Misschien klinkt het wat vreemd maar zou je niet een kind met mij willen hebben? Ik bedoel, we zijn nu toch hier.” XTC doet vreemde dingen met een mens maar vleiend was het op zich wel. Toen de muziek om half twaalf in de ochtend toch echt afgelopen was, werd het voor Carice en ik lunchtijd. We hebben Pien nog tot half drie laten slapen en daarna zijn we lekker naar hetzelfde strand gegaan met Sander en Jeroen, ditmaal om te zonnen en te zwemmen. Het strand was compleet schoon en er was bijna geen spoor meer van het feest dat pas enkele uren daarvoor gestopt was.

Pien verder:
Toen was het tijd om de kust gedag te zeggen. Carice moest afscheid nemen van haar vriendinnetje Ploy, met wie ze iedere ochtend het ontbijtterras onveilig maakte. Tussen de handkusjes door twee sippe gezichtjes. De reis van Koh Phangan terug naar Bangkok was geen pretje. Uiteindelijk hebben we er bijna 13 uur over gedaan van het eiland met de catamaran via Tao en Nang Yuan overstappend op de bus in Chumphon, die ons naar Khao San bracht. Gelukkig had ik de vorige keer dat we in die buurt waren bij een leuk nieuw hotel in een rustige zijstraat van de nightmarket street naar prijzen geïnformeerd, en binnen vijf minuten na aankomst konden we dan ook lekker gaan liggen. Hotel Withinn heeft kleine kamers met een boutique uitstraling, die ongeveer 20 euro per nacht kosten. Prima voor een nachtje.
De dag erna door met Bangkok Airways naar Chiang Mai. Onderweg hopend dat het niet zou regenen, wat bij aankomst ook gelukkig zo bleek te zijn. De regen begon pas op de terugweg naar datzelfde vliegveld van Chiang Mai, vier dagen later.
We verbleven in het SK House II voor nog geen 15 euro, direct achter één van de grootste bezienswaardigheden van de stad (qua tempels dan), de Wat Chiang Man, waar we vanuit onze riante kamer uitzicht op hadden. Helaas ook op een dode hond in de tempelvijver, waar geen enkele monnik zich druk om leek te maken en die er, gezien het feit dat kop, haar en linkerachterpoot verdwenen waren, waarschijnlijk al weken dreef. Hm. Chiang Mai is een erg leuke stad, niet te groot, niet erg druk, veel groen en goed te belopen. Ook de temperatuur was tijdens ons verblijf een uitnodiging om de stad te voet te verkennen. We hebben we eerste de hele dag veel Wat's bezocht en door de straten en steegjes gestruind. Veel houten huizen, en veel goedkope massagesalons, waar ik altijd voor in ben. Helaas kon Stefan de beroerde indiase avondmaaltijd niet binnen houden, dus het werd een drukke nacht, maar gelukkig was hij 's ochtends weer redelijk de oude. We huurden een auto met chauffeur die ons al kletsend eerst naar Doi Suthip bracht, een tempel in de heuvels boven de stad. Halverwege de weg ernaar toe staat een monument voor de geestelijke die de tempel gesticht heeft. Alle passerende thai doen een wai (handpalmen tegen elkaar) naar het beeld, en toeteren als hun vervoermiddel daar de faciliteiten voor heeft. Toevallig bleek deze bewolkte dag een feestdag, precies de dag waarop scholieren eens per jaar de berg op gejaagd worden voor een 15 km lange voettocht naar het heiligdom. Onderaan de tempeltrappen aangekomen moeten deze scholieren nog even 360 traptreden op, waarna ze hevig zwetend offers brengen aan boeddha.
Na dit tafereel aanschouwd te hebben bracht onze chauffeur ons naar een 'tribal village', een tamelijk treurig gebeuren. De overheid heeft hier verschillende stammen uit de regio ondergebracht als employees, welke verveeld hun authentieke stoffen zitten te weven terwijl toeristen ongenadig hun flitskisten op ze loslaten. Vooral de zgn. longnecks (nee, geen Heineken) moeten het ontgelden, de ringen om hun nek nekt ze. Voor geïnteresseerden; de ringen die deze Birmese vrouwen dragen verlengen alleen optisch hun hals. In feite drukt het gewicht van de ringen hun ribben naar beneden, en zorgt ervoor dat de spieren van hoofd/hals naar schouderblad en -kop slapper worden, waardoor de schouders erg gaan hangen. Hierdoor lijkt de hals dus langer, maar dat is ze niet. Het is overigens ook een fabel dat de hals direct zou knakken zonder de steun van de ringen. Enfin, om het 'dorp' in te mogen betaal je voor Thaise begrippen een vermogen (ruim 10 euro), dus alle principes overboord zettend besloot ik waar voor mijn geld te halen en toch maar wat plaatjes te schieten van deze bezienswaardigheden (natuurlijk na het eerst te hebben gevraagd).
Paul McCartney (zoals onze chauffeur zich placht te noemen) startte zijn auto ditmaal om ons te brengen naar het Tiger Kingdom, alwaar het volgende 'aapjes kijken' zich aandiende in de vorm van levende tijgers in verschillende maten waar bezoekers tegen wederom hoge entreegelden mee mogen knuffelen. Het is volledig veilig want in het wild worden deze carnivoren natuurlijk ook dagelijks geknuffeld. We besloten dan ook Carice alleen bloot te stellen aan de welpjes van twee maanden oud, ook gezien de kosten. Erg aandoenlijk, deze beestjes. Je ziet dat ze vooral lol hebben met elkaar (gelukkig) maar af en toe duidelijk geen behoefte hebben aan al dat ge-aai. Het zijn prachtige dieren en ik voel me bevoorrecht dat ik zo dichtbij heb mogen komen, maar je vraagt je wel af hoe de rest van hun leventjes eruit komt te zien. Hoewel de grote tijgers ook de indruk maken liever lui dan moe of vervaarlijk te zijn werd ons verzekerd dat er geen drugs in het spel waren, wat we graag willen geloven.
Laatste stop van de grand tour was de Chiang Mai Zoo. Dit is echt de leukste dierentuin die ik ooit heb gezien. De zoo beslaat een enorm gebied waar ruime verblijven zijn gecreëerd voor diersoorten uit de hele wereld. We besloten selectief te zijn en lopend ( je kunt ook per monorail of elektrische bus) de beren, papegaaien, apen, olifanten en giraffes te bezoeken. Onderweg kwamen we ook nog een amfitheater tegen waar twee enthousiaste papegaaien een wedstrijdje aan het fietsen waren. Al wandelend door het groen ontdekten we verschillende dieren, maar ook een speeltuin, een pannenkoekenbakker en een ijssalon. De visite bij de giraffes vond ik het meest bijzonder, als ik iets eetbaars in mijn handen had gehad had deze langnek het zo uit mijn handen kunnen pakken met haar lippen, zo dichtbij was ze. Het blijft voor mij één van de meest bizarre (en prachtige) diersoorten op aarde.
Na deze lange dag ging ik met Carice nog even onze hobby uitoefenen; sushi eten. Eindelijk weer eens sushi waar je over naar huis kunt schrijven (of bloggen), volgens mij heette het restaurantje Garonya en het zit in een zijstraatje van de Thalon Moon Muang. Enige minpuntje waren de enorme plakken te dikke gember, maar verder heerlijk.
Na Carice in bed te hebben gelegd zijn we als laatste krachtinspanning de nachtbazaar op gegaan, waar we wat cadeaus kochten en een halve liter Erdinger weissbier nuttigden, opgediend door geheel in tiroler stijl geklede thaise dames. De nachtbazaar is een expliciet toeristische bedoening, de Saturday walking street die we bezochten is veel leuker, maar als je bepaalde typisch thaise souvenirs zoekt slaag je beter en zeker (maar duurder) op de bazaar.
De laatste ochtend in de parel van het noorden hebben we geheel in (mijn) stijl doorgebracht op de grootste dagmarkt van de stad en haar kleine zusje, ernaast. Misschien iets te veel van het goede want we kwamen redelijk verhit en oververmoeid aan in ons Convenient Hotel bij het vliegveld van BKK. De drukke laatste dagen van onze reis eisen hun tol, maar dit maakt het wel gemakkelijker te verlangen naar ons eigen huis, met ons eigen bed, zonder periodieke verplaatsingen van hebben en houwen. Holland, here we come (maar eerst nog even de shopping malls onveilig maken)!